Wat zal het stil zijn in Palsmane, zo zonder onze groep.
Stil in het schoolgebouw,
stil in de eetzaal, stil op de sportveldjes
en rustig in de plaatselijke supermarkt waarvan de eigenaar hopelijk wist dat we (slechts) een week zouden blijven. Zo niet, vrees ik dat we deze met te veel frisdrank en chips hebben achtergelaten....
Wel zullen ze over ons praten en aan ons denken. Net zoals wij over hen praten en aan hen denken en aan het mooie bosrijke Letland. Want wat hebben we het geweldig gehad hè. Een onvergetelijke, fantastische week!
Wellicht zijn de eerste mailcontacten al geweest. Op het weblog vertellen onder anderen Lou, Frans, Marcia en Gijs hoe geweldig ze het hebben gevonden en best heimwee hebben.
Het leven van alle dag (voor de kinderen gelukkig nog een margedag), hier in Nederland, is weer begonnen. Natuurlijk ook best fijn om weer terug te zijn en familie en vrienden weer te zien. Bovendien is je eigen bed en een eigen wc (!) wel aangenaam. Ik moet bekennen dat vanmiddag mijn gedachten, tijdens de eindpresentaties van mijn studenten, regelmatig afdwaalden naar Letland en al onze belevenissen.
Ik ervaar een vlaag van weemoed, heimwee? Afscheid nemen is (meestal) niet leuk. Zeker niet met het idee dat je elkaar waarschijnlijk nooit meer zal zien.....Wat een tranen zijn er maandagavond gevloeid. Zelfs engel Michaël liet zijn tranen, dinsdagochtend in alle vroegte tijdens het allerlaatste afscheid, de vrije loop. Oftewel, Palsmane huilde........
Ik ga even terug in de tijd.....
Letland, Palsmane, maandag, 22 juni 2009
Onze laatste dag in Letland. Vanochtend hebben we de dames die ons steeds hebben voorzien van goed eten en drinken in het zonnetje gezet.
Alita heeft hen, namens ons allemaal, als dank voor alle goede zorgen, een oer Hollandse wandklok aangeboden met daarop een Delfts blauwe molen. Ze werden er verlegen, maar ook blij van. Onder luid applaus van ons allemaal verdwenen ze de keuken weer in. Vandaag is een vrije dag. Behalve de vaste tijden betreft het eten, mogen de kinderen en volwassenen tot 16:30 uur doen wat ze willen.
Een aantal kinderen hebben zich vermaakt met sport en spel. Anderen hebben in de (ijskoude) rivier de Palse gespeeld.
Dit is het riviertje waar we op de tweede dag, vastgeketend aan een touw, overheen zijn gesuisd.
De aller allerlaatste latten zijn uitgegeven. Als ouders hebben we de liedjes, die we eigenlijk een aantal dagen geleden zouden zingen maar niet door hebben laten gaan omdat deze gewoonweg niet goed gezongen werden, geoefend. Wat een concentratie en enthousiasme! Yes, we kunnen het best!
Om 16:30 uur moesten alle kinderen hun spullen inpakken en de kamers opruimen.
Dat was een fluitje van een cent....
Dat snapt een ieder als je de foto's van de slaapzalen hebt gezien.
Ook de volwassenen moesten er aan geloven.
Vervolgens douchen en een controle op de Letse teek. Niet onbelangrijk gezien al dat bos hier. De Letse mug heeft de meesten van ons ook flink te pakken genomen. Menigeen zal deze muggenbeten (inclusief jeuk) als souvenir meenemen.
Na ons "laatste avondmaal" gingen de kinderen richting disco. Ouders hebben stapels brood gesmeerd, alvast voor het ontbijt dat we in de bus zullen nuttigen.
De kinderen hebben zich uitstekend vermaakt. De volwassenen overigens ook. Tigna en Dace hebben weer gezorgd voor een tafel met lekkernijen. Dit keer hebben wij hier ook aan bijgedragen. Een aantal ouders ging af en toe ook even swingen.
Nadat de ouders hun liedjes hadden laten horen, hebben de kinderen ook gezongen.
Wat zingt onze groep 8 toch mooi (ondanks de schorre stemmetjes van een aantal).
Voor geluid en beelden KLIK HIER
Toen het 22:00 uur was, gingen we onder leiding van Ben met elkaar, hand in hand, in een kring staan en hebben met elkaar een afscheidslied gezongen. Ook sprak Ben nog een paar mooie woorden.
Jullie begrijpen het al, daar kwamen de eerste tranen.
Toen kwam het echte afscheid. Iedereen omhelsde elkaar. De één hield de ene persoon wat langer vast dan de andere. Immers, tussen een aantal kinderen is wat moois gaan bloeien (vriendschap, genegenheid, respect) en zijn er vlinders gaan fladderen in een paar buiken.
Daar liepen we dan, de meeste kinderen arm in arm over de Palsmaanse hoofdweg, naar ons verblijf. Vele foto's zijn genomen.
Vele tranen zijn weggepinkt. Het woord goodbye galmde door Palsmane. Vele kinderen bleven nog een tijd ontdaan en verdrietig. Ze werden getroost door ouders en troostten elkaar. Mooi om mee te maken. Er werd nog lang (na)gesnikt die korte nacht.....
Om 4:30 uur gingen de eerste wekkers....
Vanaf 5:00 uur stonden de eerste Letse kinderen ons al op te wachten.
Om 5:30 uur vertrokken we. Voordat we vertrokken hebben we wederom handen geschud
(Tigna en Dace kwamen ons ook uitzwaaien) elkaar omhelsd en blonk er hier en daar een traan.
Bij de meesten waren de tranen op.
Dag lieve kinderen/mensen van Palsmane, hopelijk tot ziens!
Winette
En de door het dak geschoten fotoredacteur sluit zich hier bij aan,
en plaatst rustig nog de foto's bij de verhalen,
dank voor een hele mooie week.
Blijf genieten !!!!!!, Willem
1 opmerking:
wat een mooie afsluiting winette, en ook willem, echt schitterend. ik zal vanaf nu langzaam van de blog moeten afkicken... het was voor mij als achterblijver toch alsof ik erbij was, ik krijg bijna, net als jullie allemaal, een beetje heimwee naar letland! reuze bedankt voor de mooie fotos en de mooie verslagen.
heleen
Een reactie posten